Miesiąc: lipiec 2022

Osoba niepełnosprawna lub mająca na utrzymaniu osoby niepełnosprawne może skorzystać z tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Tzn. na potrzeby rozliczenia podatku dochodowego może odjąć od dochodu wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Warunkiem skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek – orzeczenia do jednego z trzech stopni niepełnosprawności lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia.

Natomiast osoba mająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną to osoba, która ma na utrzymaniu następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekroczyły dwunastokrotności kwoty renty socjalnej w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Na przykład roczne dochody osoby niepełnosprawnej nie mogły przekroczyć 15 010,56 zł w roku 2021. To kryterium dochodowe osoby niepełnosprawnej znacznie ogranicza możliwość korzystania z ulgi przez podmiot inny niż osoba niepełnosprawna, niemniej warto pamiętać, że przy obliczaniu dochodu osoby niepełnosprawnej – dla ustalenia, czy pozostaje ona na utrzymaniu innej bliskiej osoby – nie bierzesz pod uwagę dodatkowego rocznego świadczenia pieniężnego dla emerytów i rencistów (np. tzw. trzynastki), alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w ustawie PIT, świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, dodatku osłonowego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Wydatkami podlegającymi odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej są wydatki poniesione na m. in.:

1. zakup, naprawę lub najem indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, oraz wyposażenia umożliwiającego ich używanie zgodnie z przewidzianym zastosowaniem;
2. odpłatność za pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie opiekuńczo-leczniczym, zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;
3. odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne lub leczniczo-rehabilitacyjne;
4. leki w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł – jeżeli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować stale lub czasowo te leki – dlatego warto kumulować zakup leków w danym miesiącu;
5. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Wydatki takie podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie były finansowane m.in. ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną z tych funduszy lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Co do zasady wydatki te powinny być udokumentowane. Wyjątkiem jest np. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia.

Co ważne – wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają odliczeniu od dochodu, pod warunkiem, że nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach podatku liniowego lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

 

W postępowaniu cywilnym przewidziano opcję doręczania za pośrednictwem komornika pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę podjęcia obrony praw przez pozwanego. Polega to na tym, że przewodniczący zawiadamia powoda o braku możliwości doręczenia pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę obrony praw przez pozwanego, przesyłając mu przy tym odpis pisma dla pozwanego, a także zobowiązuje powoda do doręczenia tego pisma pozwanemu za pośrednictwem komornika.

Taka sytuacja ,,doręczenia za pośrednictwem komornika” powyższych pism może zachodzić w sytuacji, w której zostały spełnione wszystkie z poniższych warunków:

1. Pozwanemu wcześniej nie doręczono żadnego pisma procesowego w sposób zgodny z przepisami kodeksu postępowania cywilnego.
2. Jedynie pismo procesowe – to które podlega pierwszemu doręczeniu – było już kierowane pocztą do pozwanego i mimo awizowania zgodnie z procedurą przewidzianą w kodeksie postępowania cywilnego – pozwany nie odebrał pisma.
3. Pozwany nie odmówił odebrania przesyłanego pisma procesowego (w przypadku odmowy odebrania takiego pisma przyjmuje się, że doszło do jego skutecznego doręczenia).
4. Nie można zastosować fikcji doręczenia, która ma miejsce w przypadku:
5. gdy pozwany podlega wpisowi do rejestru sądowego (np. jest spółką prawa handlowego) i nie można doręczyć mu pisma w sposób przewidziany w kodeksie postępowania cywilnego ze względu na nieujawnienie w tym rejestrze zmiany adresu – wtedy pismo to pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowy adres jest sądowi znany;
6. pism dla osób reprezentujących podmiot wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego, likwidatorów, prokurentów, członków organów lub osób uprawnionych do powołania zarządu, gdy nie można doręczyć ich w sposób przewidziany w kodeksie postępowania cywilnego z uwagi na niezgłoszenie oświadczenia o zmianie adresu do doręczeń, pozostawia się te pisma w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że inny adres do doręczeń lub miejsce zamieszkania i adres są sądowi znane;
7. gdy przepis szczególny przewiduje fikcję doręczenia.

Co warto jeszcze raz podkreślić – takiemu doręczeniu za pośrednictwem komornika podlega tylko pozew lub pismo wywołujące potrzebę podjęcia obrony praw przez pozwanego. Przykładami takich pism wywołujących potrzebę podjęcia obrony praw przez pozwanego jest wniosek o wszczęcie postępowania nieprocesowego czy wniosek o udzielenie zabezpieczenia, o ile podlega on doręczeniu przez sąd.

Powód w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia mu zobowiązania do dokonania doręczenia za pośrednictwem komornika jest zobowiązany do: 1) złożenia do sądu potwierdzenia doręczenia pisma pozwanemu za pośrednictwem komornika albo 2) zwrotu pisma do Sądu wraz ze wskazaniem aktualnego adresu pozwanego lub 3) dowodu, że pozwany przebywa pod adresem wskazanym w pozwie. Jeżeli tego powód nie dokona, to postępowanie zostanie zawieszone. W takim przypadku, jeśli wniosek o podjęcie tak zawieszonego postępowania nie zostanie zgłoszony w ciągu 3 miesięcy od daty postanowienia o zawieszeniu postępowania, sąd umorzy postępowanie. Ze względu, więc na krótki dwumiesięczny termin na ustosunkowanie się do zobowiązania Sądu do dokonania doręczenia pisma za pośrednictwem komornika, warto od razu po otrzymaniu tego zobowiązania skierować sprawę do komornika celem podjęcia próby doręczenia pozwu.

Trzeba przy tym pamiętać, aby do wniosku o doręczenie pisma przez komornika załączyć potwierdzenie uiszczania opłaty za takie doręczenie w wysokości 60 zł. Opłatę pobiera się za doręczenie na jeden adres oznaczonego pisma w sprawie, niezależnie od liczby adresatów tego pisma tam zamieszkałych i liczby podjętych prób doręczenia. Wniosek o takie doręczenie należy skierować do komornika właściwego dla rewiru, w którym znajduje się adres do doręczenia (nie ma w tym przypadku możliwości wyboru komornika z innego rewiru). Właściwy komornik nie może odmówić przyjęcia wniosku.

Zgodnie z ustawą o komornikach sądowych – komornik ma 14 dni od dnia otrzymania zlecenia na dokonanie doręczenia. Jest to jednak termin instrukcyjny, co oznacza, że przekroczenie tego terminu nie wpływa na skuteczność doręczenia. W przypadkach nieuzasadnionej zwłoki w doręczaniu pisma procesowego komornik może odpowiadać dyscyplinarnie.

Gdyby komornik nie zastał adresata przy próbie doręczenia, to ustala, czy adresat zamieszkuje pod wskazanym adresem. W tym celu komornik może skierować do sąsiadów czy domowników pytanie czy adresat mieszka pod podanym adresem pod rygorem wymierzenia kary grzywny w razie odmowy udzielenia odpowiedzi lub udzielenia świadomie fałszywej odpowiedzi. Treść tych ustaleń komornik wciąga do protokołu z podejmowanej próby doręczenia. Przy czym komornik nie może przekazać przesyłki np. domownikom, ponieważ przesyłka musi być doręczona bezpośrednio do adresata.

Jeżeli próba doręczenia okaże się bezskuteczna, a zgodnie z ustaleniami komornika adresat zamieszkuje pod podanym adresem, w oddawczej skrzynce pocztowej adresata umieszcza się zawiadomienie o podjętej próbie doręczenia wraz z informacją o możliwości odbioru pisma w kancelarii komornika oraz pouczeniem, że należy je odebrać w terminie 14 dni od dnia umieszczenia zawiadomienia. O takiej możliwości komornik powiadamia też dorosłego domownika, o ile zastano go pod adresem, pod którym podejmowana była próba doręczenia pisma. W przypadku pozostawienia powyższego zawiadomienia i bezskutecznego upływu terminu do odbioru pisma, uważa się je za doręczone w ostatnim dniu tego terminu, a komornik zwraca pismo powodowi informując go o dokonanych ustaleniach oraz o dacie doręczenia.

Jeżeli jednak próba doręczenia okaże się bezskuteczna i zgodnie z ustaleniami komornika adresat nie zamieszkuje pod wskazanym adresem, komornik zwraca pismo powodowi doręczenie informując go o dokonanych ustaleniach. Analogicznie jest w przypadku, gdy komornikowi pomimo podjęcia wymaganych czynności nie udało się ustalić, czy adresat zamieszkuje pod wskazanym adresem.

Na powyższym etapie nie musi się jednak zakończyć postępowanie przed komornikiem, ponieważ powód może wystąpić do tego komornika z wnioskiem o podjęcie czynności zmierzających do ustalenia aktualnego adresu zamieszkania adresata. Co ważne, komornik może w celu ustalenia takiego aktualnego adresu zwrócić się do takich podmiotów jak organy podatkowe, rentowe lub banki czy spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe. Warto pamiętać, że opłata stała od wniosku o podjęcie czynności zmierzających do ustalenia aktualnego adresu zamieszkania adresata wynosi 40 złotych. Ustalenie przez komornika aktualnego adresu pozwanego nie oznacza, że komornik może podjąć próbę doręczenia pod ten adres. W przypadku ustalenia takiego aktualnego adresu, komornik zawiadomi o tym powoda, a ten przekaże tę informację do sądu, który podejmie próbę doręczenia na ten adres.

Co prawda koszty doręczenia komorniczego wstępnie obciążają powoda, ale jako koszty procesu, następnie podlegają rozliczeniu w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie, zasadniczo zgodnie z zasadą, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

 

 

 

 

 

Kodeks cywilny w art. 576(1) – art. 576(4) reguluje roszczenia regresowe sprzedawcy, który poniósł koszty w wyniku wykonania przez konsumenta uprawnień z tytułu rękojmi za niektóre wady fizycznej sprzedanej rzeczy, tj. roszczenia regresowe do poprzednich sprzedawców tej rzeczy.

 

Co istotne – powyższe przepisy mają również zastosowanie jeżeli sprzedawca zrealizował uprawnienia wynikające z rękojmi przez kupującego, którym był jednoosobowy przedsiębiorca wpisany do CEIDG, zawierający umowę sprzedaży bezpośrednio związaną z jego działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynikało, że nie posiadała ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej. Innymi słowy, dotyczy to sytuacji, w której jednoosobowy przedsiębiorca zawarł umowę sprzedaży bezpośrednio niezwiązaną z branżą lub specjalizacją, którą ten przedsiębiorca się profesjonalnie zajmuje. Np. taka sytuacja zachodzi w przypadku dentysty, który kupuje do swojego gabinetu komputer na potrzeby rejestracji pacjentów i gromadzenia w elektronicznej formie dokumentacji medycznej.

 

Roszczenia regresowe z tytułu rękojmi na podstawie powyższych przepisów mogą być kierowane, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

 

1. Towar ma jedną z poniższych wad:
2. nie ma właściwości, które powinien mieć zgodnie ze swoim przeznaczeniem lub zgodnie z publicznie składanymi zapewnieniami producenta lub jego przedstawiciela, osoby, która wprowadza rzecz do obrotu w zakresie swojej działalności gospodarczej, oraz osoby, która przez umieszczenie na rzeczy sprzedanej swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego przedstawia się jako producent lub
3. został wydany w stanie niezupełnym,
4. sprzedawca finalny poniósł już koszty w wyniku wykonania uprawnień z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy przez konsumenta lub jednoosobowego przedsiębiorcy (w powyżej rozumianym znaczeniu),
5. wada powstała na skutek działania lub zaniechania poprzedniego sprzedawcy,
6. istnieje związek przyczynowy pomiędzy istnieniem wady a poniesieniem szkody przez sprzedawcę finalnego.

Co ważne, na podstawie powyższych przepisów sprzedawca mógłby wystosować roszczenia regresowe z tytułu rękojmi bezpośrednio względem poprzednich sprzedawców towaru, z którymi nie miał zawartej umowy sprzedaży. Odpowiedzialność na mocy tych przepisów ponosi taki poprzedni sprzedawca, który wiedząc o wadzie rzeczy, nie poinformował o niej kupującego lub sporządził instrukcję montażu i  uruchomienia dołączoną do rzeczy, jeżeli wada powstała na skutek zamontowania i  uruchomienia rzeczy przez konsumenta (ww. jednoosobowego przedsiębiorcę) zgodnie z tą instrukcją.

 

Odpowiedzialność poprzedniego sprzedawcy na mocy takich roszczeń regresowych sprowadza się do odszkodowania obejmującego zwrot wydatków niezbędnych w celu realizacji uprawnień konsumenta (ww. jednoosobowego przedsiębiorcy), w szczególności związanych z wymianą lub usunięciem wady rzeczy sprzedanej, jej demontażem, transportem i ponownym zamontowaniem, a ponadto kwoty, o którą została obniżona cena rzeczy, oraz utraconych korzyści np. zysku w przypadku konieczności zwrotu ceny w razie odstąpienia przez konsumenta od umowy sprzedaży.

 

Warto podkreślić, że termin przedawnienia takich roszczeń regresowych jest krótki, bo wynosi 6 miesięcy. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem poniesienia kosztów przez sprzedawcę w wyniku wykonania uprawnień z tytułu rękojmi przez konsumenta (ewentualnie ww. jednoosobowego przedsiębiorcy), nie później jednak niż w dniu, w którym sprzedawca powinien wykonać swoje obowiązki z tytułu rękojmi. Gdyby sprzedawca nie zdążył w tym terminie  dochodzić roszczeń regresowych na mocy powyższych przepisów, to mógłby dochodzić roszczeń na zasadach ogólnych, czyli odpowiedzialności kontraktowej lub deliktowej.

 

Odpowiedzialność z przepisów art. 576(1) -576(4) kodeksu cywilnego tym przede wszystkim różni się od standardowej odpowiedzialności z tytułu rękojmi w obrocie profesjonalnym, że nie można jej wyłączyć lub ograniczyć.

Prezydent podpisał kolejną nowelizację Ustawy o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa. Do najważniejszych zmian można zaliczyć:

1. wyłączenie obok obywateli Polski również innych obywateli Unii Europejskiej z grupy osób, które mogą zostać objęte regulacjami ustawy;
2. dostosowanie przepisów ustawy do sytuacji, w której bezpośredni wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium Ukrainy nie jest już konieczny dla objęcia obywatela Ukrainy przepisami ustawy. Aktualne przepisy zakładają wjazd (przybycie) tylko przez granicę, na której prowadzona jest kontrola graniczna. Tymczasem wjazd (przybycie) mógł nastąpić przez granicę wewnętrzną w rozumieniu art. 2 pkt 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie unijnego kodeksu zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen), na której kontrola graniczna nie jest prowadzona (np. przez granicę Rzeczypospolitej Polskiej z Republiką Słowacką);
3. wskazanie Komendanta Głównego Straży Granicznej jako organu właściwego pełniącego funkcję krajowego punktu kontaktowego do celów wymiany z właściwymi organami innych państw członkowskich Unii Europejskiej informacji dotyczących osób korzystających z ochrony czasowej w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. rozszerzenie katalogu podmiotów posiadających dostęp do rejestru obywateli Ukrainy, którym nadano numer PESEL, o wojewodów;
5. rozszerzenie uprawnienia Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych do przyjęcia w formie darowizny, przechowywania i wydania oraz wywozu na terytorium Ukrainy obok produktów leczniczych także wyrobów medycznych;
6. w zakresie świadczenia pieniężnego w wysokości 40 zł na zakwaterowanie i wyżywienie wprowadzenie zasady, że wniosek o świadczenie pieniężne składa się w terminie miesiąca od ostatniego dnia okresu objętego wnioskiem; wnioski złożone po upływie terminu pozostawione zostaną bez rozpoznania;
7. w przepisach regulujących prawo do wykonywania pracy przez obywateli Ukrainy poszerzony został katalog danych jakie podmiot powierzający wykonywanie pracy zobowiązany będzie przekazywać do powiatowego urzędu pracy;
8. w celu umożliwienia przeprowadzania szkoleń z języka polskiego dla obywateli Ukrainy wykonujących zawody medyczne wprowadzono regulację umożliwiającą ministrowi właściwemu do spraw pracy dofinansowanie tych szkoleń z Funduszu Pracy;
9. w przepisach dotyczących ewidencji danych małoletnich obywateli Ukrainy, którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez opieki osoby sprawującej faktyczną pieczę nad nim, oraz małoletnich obywateli Ukrainy, którzy przybyli na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przed przybyciem byli umieszczeni w pieczy zastępczej na terytorium Ukrainy, rozszerzono możliwość korzystania z tych danych przez Straż Graniczną;
10. w przepisach dotyczących prawa do świadczeń rodzinnych, świadczenia 500+, rodzinnego kapitału opiekuńczego, świadczenia dobry start oraz dofinansowania obniżenia opłaty rodzica za pobyt dziecka w żłobku wprowadzono przepis regulujący koszty obsługi tych świadczeń na poziomie wynoszącym 1,5% kwoty przeznaczonej na wypłatę tych świadczeń oraz dofinansowania;
11. dodane zostały regulacje mające na celu identyfikowanie przypadków potencjalnego braku prawa do świadczeń w związku z wyjazdem obywatela Ukrainy z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na okres powyżej 1 miesiąca (poprzez udostępnienie informacji przez Komendanta Głównego Straży Granicznej oraz wprowadzenie przepisów pozwalających ZUS oraz gminnym organom właściwym realizującym świadczenia, na wzywanie do osobistego stawiennictwa obywateli Ukrainy ubiegających się lub otrzymujących świadczenia pod rygorem utraty prawa do tych świadczeń w przypadku niezastosowania się do wezwania do osobistego stawiennictwa w wyznaczonym terminie);
12. dodana została zmiana wprost wskazująca źródło finansowania kosztów wydawania orzeczeń dotyczących niepełnosprawności dla obywateli Ukrainy ze środków z budżetu państwa;
13. wprowadzono zmianę umożliwiającą objęcie wsparciem dziennego opiekuna dzieci ukraińskich do czasu rozpoczęcia przez dziecko obowiązku, o którym mowa w art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe;
14. uelastyczniono przepisy ułatwiające szkołom w roku szkolnym 2022/2023 prowadzenie dodatkowej nauka języka polskiego, o której mowa w art. 165 ust. 7 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, m.in. w grupie międzyszkolnej;

 

Ustawa przewiduje także wprowadzenie zmian m.in. w:

• Ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W zmianach do tej ustawy wprowadzono m.in. rozwiązania, na podstawie których starosta będzie inicjował, organizował i finansował z Funduszu Pracy szkolenia z języka polskiego dla bezrobotnych oraz poszukujących pracy cudzoziemców. Cudzoziemiec będzie mógł wziąć udział w jednym szkoleniu. Należność przysługująca instytucji szkoleniowej z tytułu organizacji szkolenia dla jednego cudzoziemca za jedno szkolenie nie będzie mogła przekroczyć 2000 zł. W uzasadnionych przypadkach starosta będzie mógł zwiększyć należność przysługującą instytucji szkoleniowej z tytułu organizacji szkolenia z języka polskiego branżowego dla jednego cudzoziemca za jedno szkolenie do wysokości 3000 zł. W ustawie wprowadzono również możliwości refundacji podmiotowi prowadzącemu dom pomocy społecznej, a także jednostce organizacyjnej wspierania rodziny i systemu pieczy zastępczej, części albo całości kosztów wynagrodzenia i składek na ubezpieczenia społeczne przez okres 12 miesięcy za zatrudnienie w pełnym lub częściowym wymiarze czasu pracy skierowanych bezrobotnych lub poszukujących pracy. Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy celem tego rozwiązania jest zachęcenie do zatrudniania bezrobotnych lub poszukujących pracy w tych jednostkach i tym samym ich wzmocnienie kadrowe.
• w Ustawie z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach. Zmiany wprowadzone w tej ustawie przewidują zasadę, że kryterium zawodu powinno stanowić podstawę do priorytetowego traktowania wniosków wizowych, a określenie państwa pochodzenia cudzoziemca powinno mieć walor subsydiarny.
• w ustawie z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe. W zmianach wydłużono z 12 do 24 miesięcy prawa do dodatkowej, bezpłatnej nauki języka polskiego dla osób niebędących obywatelami polskimi, podlegającymi obowiązkowi szkolnemu lub obowiązkowi nauki, które nie znają języka polskiego albo znają go na poziomie niewystarczającym do korzystania z nauki.

W ustawie zawarto także przepis przejściowy, zgodnie z którym w okresie 14 dni od dnia wejścia w życie ustawy podmioty, które zapewniały zakwaterowanie i wyżywienie obywatelom Ukrainy, nieposiadającym numeru PESEL, mogą składać wnioski o świadczenie pieniężne obejmujące okres do dnia 29 kwietnia 2022 r. Wnioski będzie składało się na formularzu według wzoru wniosku o świadczenie pieniężne za zapewnienie zakwaterowania i wyżywienia obywatelom Ukrainy przybywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z działaniami wojennymi, obowiązującego do dnia 29 kwietnia 2022 r. Natomiast wniosek o świadczenie pieniężne obejmujący okres, w którym zapewniano zakwaterowanie i wyżywienie obywatelowi Ukrainy do dnia wejścia w życie ustawy, składa się w terminie do dnia 31 lipca 2022 r. Wniosek o świadczenie pieniężne obejmujący okres, w którym zapewniano zakwaterowanie i wyżywienie obywatelowi Ukrainy po dniu wejścia w życie ustawy, składa się w terminie miesiąca od ostatniego dnia okresu objętego wnioskiem. Wnioski złożone z uchybieniem powyżej wskazanych terminów będą pozostawiane bez rozpoznania.

 

Ustawa wejdzie w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia, z licznymi wyjątkami.

Sąd rejonowy jest w pełni uprawniony do zbadania czy zgromadzenie wspólników, podejmując uchwałę mającą stanowić podstawę wpisu, zostało zwołane w sposób prawidłowy przez osoby do tego uprawnione. Tak stanowi postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z 4.02.2022 r., sygn. XIII Ga 1228/20.

Stan faktyczny

Postanowieniem sądu rejestrowego z dnia 12 grudnia 2019 r. wydanym w sprawie XX Ns-Rej.KRS upoważniono wspólnika K.K. do zwołania zgromadzenia wspólników spółki, do którego porządku obrad należało m.in. podjęcie uchwały w przedmiocie odwołania prezesa zarządu spółki i powołanie nowego prezesa zarządu. Zgromadzenie wspólników odbyło się w dniu 19 lutego 2020 r. i podjęto na nim uchwały zgodnie z porządkiem obrad, tj. odwołano z pełnienia funkcji prezesa zarządu T. P. i powołano nowego prezesa w osobie M. Z. Następnie już nazajutrz – 20 lutego 2020 r. miało się obyć kolejne zgromadzenie wspólników, na którym podjęto uchwałę o odwołaniu z funkcji prezesa M. Z. oraz powołaniu na jego miejsce T. P.

10 marca 2020 r. spółka reprezentowana przez T. P. złożyła wniosek w zakresie zmiany członka zarządu. Referendarz sądowy, a po wniesieniu zaskarżenia również sąd rejonowy, postanowieniem odmówił spółce wpisu. Wg. sądu protokół z nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników z 20 lutego 2020 r. nie odpowiadał prawdzie w tej części, w jakiej wskazano, że do zwołania zgromadzenia doszło 5 lutego 2020 r.

Jak zauważył sąd rejestrowy o zwołanym przez K. K. zgromadzeniu wspólników na dzień 19 lutego 2020 r. T. P. mógł się dowiedzieć dopiero po odebraniu 10 lutego 2020 r. zawiadomienia, które zawierało porządek obrad przewidujący jego odwołanie. Z protokołu zgromadzenia wspólników z dnia 20 lutego 2020 r. zwołanego przez T. P., wynika, że zostało ono zwołane uchwałą zarządu z dnia 5 lutego 2020 r., a z porządku obrad zgromadzenia z dnia 20 lutego 2020 r. wynika, iż podjęto na nim uchwałę o odwołaniu nowo powołanego prezesa i przywróceniu do pełnienia tej funkcji T. P. Wobec czego z całą stanowczością należy stwierdzić, że taki porządek obrad zgromadzenia wspólników w dniu 20 lutego 2020 r. nie mógł zostać ustalony już 5 lutego 2020 r. w sytuacji, gdy odwołanie T. P. z funkcji prezesa nastąpiło uchwałą zgromadzenia wspólników z dnia 19 lutego 2020 r.

Oprócz tego sąd zwrócił uwagę, że doszło do wadliwego zwołania zgromadzenia wspólników – do przedmiotowego wniosku o wpis zmiany nie załączono dowodu wysłania do wspólnika K.K. zawiadomienia o zgromadzeniu wspólników, a jednocześnie nie był on obecny na zgromadzeniu w dniu 20 lutego 2020 r.

Spółka odwołała się od powyższego postanowienia.

Stanowisko sądu II instancji

Sąd odwoławczy wydanym 28 lutego 2022 r. postanowieniem oddalił apelację spółki. Stwierdził, że kognicją sądu rejestrowego objęte jest nie tylko badanie formy i treści dokumentów załączonych do wniosku rejestracyjnego, ale również procedura w jakich odbywało się tworzenie dokumentów stanowiących podstawę wniosku. Nie sposób bowiem uznać, iż przy modelu aktywnej roli sądu rejestrowego, którego zadaniem ustawowym jest czuwanie nie tylko nad zupełnością, ale i prawdziwością danych zamieszczanych w rejestrze sądowym, sąd ten miałby akceptować wszelkie czynności zdziałane „w imieniu” spółki lub jego organów, niezależnie od stopnia wadliwości tych czynności i ich wpływu na ważność, czy skuteczność czynności.

Sąd okręgowy zwrócił uwagę, że zasadniczym powodem odmowy wpisu było wadliwie zwołanie zgromadzenie wspólników przez T. P. Jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, do przedmiotowego wniosku o wpis zmiany nie załączono dowodu wysłania do wspólnika K. K. zawiadomienia o zgromadzeniu wspólników, a jednocześnie nie był on obecny na zgromadzeniu w dniu 20 lutego 2020 r., co przyznał reprezentujący spółkę.

Ponadto sąd stwierdził, że zgromadzenie wspólników odbyło się w dniu 19 lutego 2020 r. i podjęto na nim uchwały zgodnie z porządkiem obrad – odwołano z pełnienia funkcji prezesa zarządu T. P. i powołano nowego prezesa w osobie M. Z. Wobec czego kolejne zgromadzenie wspólników, które odbyło się dnia następnego, tj. 20 lutego 2020 r., na którym podjęto uchwałę o odwołaniu z funkcji prezesa M. Z. oraz powołaniu na jego miejsce T. P., w pełni uzasadniało podjęcie wątpliwości co do tego, czy dane zgłoszone w przedmiotowym wniosku są zgodne z rzeczywistym stanem.

Merytoryczna kontrola sądu rejestrowego

W celu uzasadnienia swoich wywodów w przedmiotowej sprawie sąd odwoławczy odniósł się przykładowo do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. III CZP 122/09. Sąd stwierdził w niej, że w świetle przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o krajowym rejestrze sądowym sąd rejestrowy jest uprawniony do badania wpływu naruszeń procedury podejmowania uchwał przez walne zgromadzenie akcjonariuszy spółki akcyjnej na ich treść. Jak widać na przykładzie przedmiotowej sprawy i utrwalonej linii orzeczniczej – wspólnicy powinni dochować należytej staranności zarówno w ramach procedur określonych w Kodeksie Spółek Handlowych jak i kolejności podejmowanych uchwał.