Kolejne korzystne orzeczenie NSA
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 stycznia 2024 (sygn. akt II FSK 434/21|) potwierdził dotychczasową linię orzeczniczą, zgodnie z którą wydatki podniesione przez pracodawcę w związku z oddelegowaniem pracownika do pracy za granica w innym kraju UE (koszty zakwaterowania, wyżywienia, przejazdów albo zwrot poniesionych przez pracownika kosztów) nie stanowią przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a więc nie podlegają opodatkowaniu.
Stan faktyczny
Spółka X, świadcząca swoje usługi na terenie Polski i innych państw UE, zatrudnia pracowników do wykonywania prac głównie na terenie Polski. W celu realizacji zadań za granicą, Spółka wysyła swoich pracowników do innych państw członkowskich. Zakwaterowanie, wyżywienia i transport na miejsce pracy zorganizowane jest w ten sposób, że pracownicy nie otrzymują z tytułu podroży służbowej diety – wszelki ww. koszty w pełni pokrywa pracodawca delegujący.
Spółka zwróciła się do właściwego Dyrektora Izby Skarbowej z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie rozstrzygnięcia czy nieodpłatne przyznanie pracownikom noclegu i innych niezbędnych świadczeń podczas pracy za granicą, spowoduje powstanie przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a więc czy jest to nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika podlegające opodatkowaniu. Spółka przyjęła stanowisko, że nieodpłatne zakwaterowanie nie powoduje u pracowników powstania przychodu, gdyż delegowanie pracowników za granicę i zapewnienie im należytych warunków wykonywania pracy leży w interesie wnioskodawcy (pracodawcy).
W odpowiedzi na wniosek, Dyrektor wydał interpretację indywidualną, w której podzielił stanowisko i uzasadnienie wnioskodawcy. Szef KAS-u zmienił jednak wcześniejsze stanowisko na nieprawidłowe, co podtrzymał WSA w wyroku oddalającym skargę Spółki na zmianę interpretacji (sygn. akt III SA/Wa 2844/19).
Stanowisko NSA
Sprawa, skutkiem skargi kasacyjnej, dotarła przed NSA, który uchylił wyrok niższej instancji wraz ze zmianą interpretacji indywidualnej dokonanej przez Szefa KAS-u.
W uzasadnieniu wyroku NSA przypomniał regulacje ustawy z dnia 10.06.2016 r. o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług, która implementuje do polskiego porządku prawnego cele dyrektywy 69/71. Ustawa ta w art. 4 ust. 5 przewiduje, że do wynagrodzenia za pracę pracowników delegowanych wlicza się dodatek z tytułu delegowania w części, w której nie stanowi zwrotu wydatków faktycznie poniesionych w związku z delegowaniem, takich, jak koszty podróży, wyżywienia i zakwaterowania. Prowadzi to do wniosku, że ww. świadczenia pracodawcy lub ewentualny zwrot wydatków czynionych samodzielnie przez delegowanych pracowników na potrzeby organizacji warunków pracy za granicą, nie są uważane za część wynagrodzenia, ergo – nie stanowią przysporzenia pracowników. NSA podzielił także (odmiennie od WSA) twierdzenie Strony skarżącej, że wszelkie wydatki tytułem zakwaterowania, wyżywienia i transportu pracowników delegowanych są poczynione tylko w interesie pracodawcy – organizacja wykonywania pracy należy do pracodawcy, także w okresie i w warunkach oddelegowania pracownika; tylko w interesie ekonomicznym pracodawcy leży realizacja zleceń za granica, a nie w kraju jego siedziby. Konieczność realizowania potrzeby odpoczynku po pracy w miejscu innym niż jego ośrodek życia rodzinnego, wynika wyłącznie z charakteru świadczonej pracy oraz potrzeb pracodawcy. Przytaczany przez Szefa KAS i WSA wyrok TK z 8.07.2014 r. (sygn. akt K 7/13) nie znajduje w omawianym przypadku zastosowania – dotyczy on bowiem przypadku, w którym nieodpłatne świadczenie pracodawcy jest realizowane w interesie pracownika.
Wyrok z korzyścią dla wszystkich
Stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego uwalnia pracodawcę od obowiązku pobierania i opłacania podatku dochodowego pracownika, a pracownika – od zobowiązań podatkowych w tym zakresie. Po zasadnym wyroku NSA, pracodawcy mogą liczyć na korzystniejsze interpretacje indywidulane. Orzeczenie NSA, jak i inne wyroki sądów administracyjnych (np.: wyrok NSA z 1.08.2023 r. sygn. akt II FSK 270/2, wyrok NSA z 9.05.2024 r. sygn. akt II FSK 1154/21, wyrok WSA w Gliwicach z 6.02.2024 r. sygn. akt I SA/GI 1025/23) , tworzą solidny materiał argumentacyjny w ewentualnych sporach w sprawach podatkowych. W razie jakichkolwiek problemów lub wątpliwości w sprawie podobnego sporu, zachęcamy do kontaktu z naszą Kancelarią.