Miesiąc: wrzesień 2022

19 września 2022 r. wpłynął do sejmu Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych oraz ustawy o finansach publicznych. Nowelizacja ma służyć doprecyzowaniu przepisów i uproszczeniu tzw. obowiązku sprawozdawczego, a także zwiększeniu efektywności w prowadzonych przez Prezesa UOKiK postępowaniach w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych. Odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych 2022/2023 w nowych przepisach nie zmienią się, jednak zmianie ulegnie szereg zapisów związanych z terminową spłatą zobowiązań.

Zmiany dotyczące sprawozdań o stosowanych terminach zapłaty

• wyłączenie z obowiązku sprawozdawczego spółek tworzących podatkowe grupy kapitałowe, a także publicznych podmiotów leczniczych oraz podmiotów leczniczych w formie spółek kapitałowych utworzonych i prowadzonych przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego (zwolnienia podmiotowe);
• wyłączenie z obowiązku sprawozdawczego  wartości świadczeń pieniężnych wynikających z transakcji handlowych zawieranych w zakresie działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, a także wartości świadczeń przedawnionych (zwolnienia przedmiotowe);
• doprecyzowanie obowiązku sprawozdawczego podatników innych niż podatkowe grupy kapitałowe, u których wartość przychodu uzyskana w roku podatkowym przekroczyła równowartość 50 mln euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski w ostatnim dniu roboczym roku kalendarzowego poprzedzającego rok podania indywidualnych danych podatników do publicznej wiadomości;
• wydłużenie terminu, w którym należy przekazać sprawozdanie – z 31 stycznia do 30 kwietnia każdego roku oraz wprowadzenie obowiązku ministra właściwego do spraw gospodarki dotyczącego publikacji zbiorczego zestawienia sprawozdań w terminie do dnia 31 sierpnia każdego roku;
• doprecyzowanie zawartości sprawozdania – należało będzie wykazywać wartość świadczeń pieniężnych otrzymanych lub spełnionych w terminie określonym w umowie (a gdy termin umowy będzie niezgodny z ustawowym – w odniesieniu do maksymalnego terminu ustawowego), zamiast wykazywania świadczeń spełnionych i otrzymanych w terminach liczonych od dnia wystawienia faktury. Ponadto w przypadku świadczeń spełnionych i otrzymanych w terminie umownym wymagane będzie podanie jedynie wartości tych świadczeń bez rozróżnienia na przedziały czasowe. Z kolei wartości świadczeń pieniężnych nieotrzymanych i niespełnionych w terminie określonym w umowie będzie trzeba według treści projektu wykazywać w ramach przedziałów czasowych, tj. z podaniem czasu opóźnienia liczonego od przekroczenia tego terminu;
• umożliwienie przeliczania świadczeń pieniężnych wyrażonych w walucie obcej na walutę polską według zasad rachunkowości przyjętych przez dany podmiot;
• wprowadzenie regulacji dotyczących zasad składania korekty sprawozdania;
• doprecyzowanie statusu podmiotu obowiązanego do złożenia sprawozdania (obciążenie odpowiedzialnością za przekazanie sprawozdania przez podmiot odpowiednio zdefiniowanego kierownika).

 

 

Zmiany dotyczące postępowania w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych

• wyłącznie opóźnień w spełnianiu świadczeń pieniężnych w ramach grup kapitałowych oraz transakcji w ramach działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej w postępowaniu przed Prezesem UOKiK;
• doprecyzowanie definicji nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych;
• doprecyzowanie charakteru prawnego analizy prawdopodobieństwa oraz zasad przekazywania Prezesowi UOKiK przez ministra właściwego do spraw gospodarki sprawozdań o stosowanych terminach zapłaty;
• wprowadzenie instytucji tzw. „wezwań miękkich” (nieobwarowanych sankcją) do dyspozycji Prezesa UOKiK;
• wyłączenie stosowania art. 74 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów (nakazującego uwzględnić przez Prezesa UOKiK tylko te zarzuty, do których strona postępowania mogła się ustosunkować);
• zmiany dotyczące wysokości, terminów i przesłanek odstąpienia od kar polegające m.in. na wprowadzeniu większej uznaniowości Prezesa UOKiK.

 

Pozostałe zmiany

• wprowadzenie jednorazowego obowiązku składania oświadczenia o posiadaniu, uzyskaniu albo utracie statusu dużego przedsiębiorcy. Wskazane podmioty w związku z uzyskaniem statusu dużego przedsiębiorcy będą składały jedno z trzech rodzajów oświadczeń;
• objęcie agencji wykonawczych uprawnieniem do niedochodzenia rekompensaty. Celem tej zmiany jest minimalizowanie sytuacji, w których koszty ponoszone na podejmowanie przez agencję wykonawczą czynności związane z dochodzeniem rekompensaty byłyby wyższe niż wysokość dochodzonej rekompensaty;
• wprowadzenie bezskuteczności zastrzeżenia umownego wyłączającego lub ograniczającego prawo wierzyciela do przelewu wierzytelności w przeterminowanych transakcjach handlowych w przypadku transakcji handlowych, w których wierzycielem jest mały lub średni przedsiębiorca, a dłużnikiem duży przedsiębiorca;
• doprecyzowanie przepisów w zakresie wyłączenia stosowania ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych do długów objętych postępowaniem restrukturyzacyjnym lub upadłościowym;
• uchylenie art. 15r1 tzw. ustawy antycovidowej wyłączającego możliwość dokonywania przez zamawiających potrąceń kar umownych zastrzeżonych na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy z wynagrodzenia wykonawcy lub innych jego wierzytelności oraz możliwość dochodzenia zaspokojenia z zabezpieczenia należytego wykonania umowy.

Przepisy przejściowe przewidują m.in., aby do transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie nowelizacji stosowało się przepisy dotychczasowe. Projekt zakłada wejście w życie przepisów w ciągu 14 dni od ich ogłoszenia, przy czym obecnie projekt znajduje się na etapie prac sejmowych.

 

 

Odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych 2022/2023

Zmiany nie modyfikują dotychczasowych zasad ustalania wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. Aktualna wysokość ustawowych odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych wciąż ma jest równa lipcowej sumie stopy referencyjnej NBP i dziesięciu punktów procentowych. Do 31 grudnia 2022 r., z uwagi na lipcową wysokość stopy referencyjnej NBP równą 6 %, odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych wynoszą 16 %. Wyjątkowo w odniesieniu do dłużników – podmiotów publicznych będących podmiotami leczniczymi, odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych równe są sumie stopy referencyjnej NBP + 8 punktów procentowych (aktualnie 14%). W związku z dalszymi podwyżkami stóp procentowych od lipca 2022 r., odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych w roku 2023 mogą sięgnąć ok. 17 % lub więcej.

Jeśli zmagają się Państwo z problemem opóźnionych płatności od kontrahentów, nie są pewni czy wierzyciel prawidłowo naliczył odsetki lub potrzebują wsparcia prawnego w zakresie wyegzekwowania należności, albo zakwestionowania nieuzasadnionego roszczenia – specjaliści ATL LAW Anna Błaszak Kancelaria Radcy Prawnego pozostają do Państwa dyspozycji. Zapraszamy do zapoznania się z naszą ofertą usług prawnych, w tym również w zakresie prawa gospodarczego.

 

 

 

29 lipca weszło w życie Rozporządzenie Ministra Rodziny i Polityki Społecznej w sprawie zezwoleń na pracę i oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi (Dz. U. z 2022 r, poz. 1558), uchylające poprzednie rozporządzenie regulujące tę materię. Zmiany w zatrudnianiu cudzoziemców obejmują zarówno procedurę, jak i obowiązki dokumentacyjne. Część przepisów doprecyzowano. Chodzi tu m.in. o kontrowersyjną praktykę załączania tej samej informacji starosty do kilku wniosków o zezwolenie na pracę dla cudzoziemca.

Najważniejsze zmiany w zakresie wykazu dokumentów wymaganych obecnie w postępowaniach (§ 9 rozporządzenia) to:

1. Rezygnacja z obowiązku dołączenia do wniosku kopii dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość pracodawcy w związku z wprowadzeniem ogólnej regulacji dotyczącej weryfikacji tożsamości podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi;
2. Doprecyzowanie, że informacja starosty o określonym numerze identyfikacyjnym może zostać dołączona tylko do jednego wniosku o wydanie zezwolenia na pracę lub zezwolenia na pracę sezonową.
3. Uwzględnienie w opisie dowodu wpłaty danych osobowych cudzoziemca, którego dotyczy wniosek, dzięki czemu nie będzie możliwe wielokrotne wykorzystanie dowodu wpłaty dokonanej w związku jednym wnioskiem do złożenia wielu wniosków;
4. Rezygnacja z przepisów przewidujących możliwość złożenia jednego egzemplarza niektórych dokumentów w przypadku, gdy podmiot jednocześnie składa wnioski dla więcej niż jednego cudzoziemca.
5. Dookreślenie, że dokumenty sporządzone w języku obcym składa się wraz z ich tłumaczeniem na język polski, dokonanym przez tłumacza przysięgłego, doprecyzowując że musi on być wpisany na listę tłumaczy przysięgłych prowadzoną przez Ministra Sprawiedliwości.

Przy czym powyższe zmiany nie obejmują postępowań rozpoczętych i niezakończonych przed 29 lipca 2022 r..

 

Wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla cudzoziemca

Tak jak w dotychczas obowiązujących przepisach rozporządzenie stanowi, że wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla cudzoziemca oraz o wydanie zezwolenia na pracę sezonową może być złożony w postaci papierowej lub elektronicznej. Doprecyzowano jednak, że wniosek w postaci elektronicznej wnosi się wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 8 ustawy o promocji zatrudnienia (pod adresem www.praca.gov.pl). Oznacza to, że od tej pory pracodawcy nie będą już mogli składać wniosku elektroniczne za pośrednictwem elektronicznej skrzynki podawczej organu. Korzystanie z aplikacji będzie obowiązkowe.

Metoda pozyskiwania kryptowalut metodą „Proof of Work” czy inaczej „kopanie” wirtualnej waluty (ang. mining) stanowi popularną, choć energochłonną metodę pozyskiwania kryptowaluty. Wykorzystuje się do tego urządzenia wyposażone w dużą moc obliczeniową, których podstawą są najczęściej wydajne karty graficzne (GPU). Cały proces wiąże się więc z dużym poborem energii i wydatkami na urządzenia zwane „koparkami”. Podatników zajmujących się tego typu działalnością interesuje przede wszystkim możliwość zaliczenia ww. kosztów do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia waluty wirtualnej (art. 22 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). O ile przy nabyciu waluty np. na internetowej giełdzie problemów zasadniczo nie ma, a koszt stanowi najczęściej prowizja pobierana od transakcji, o tyle przy „kopaniu” sytuacja jest bardziej skomplikowana. Niestety interpretacje indywidualne wydawane w tym zakresie cechuje duża niekonsekwencja, a stanowisko fiskusa stoi w sprzeczności z orzecznictwem sądów administracyjnych.

Czytaj także: Komu przysługuje bon zasiedleniowy?

Koszty kopania kryptowalut a podatki

O powyższym przekonał się adresat interpretacji indywidualnej wydanej 30 sierpnia 2022 r. (sygn. 0114-KDIP3-1.4011.656.2022.1.PZ). Wnioskodawca zajmował się wydobywaniem (kopaniem) walut wirtualnych przy użyciu urządzeń elektronicznych (m.in. kart graficznych GPU). Nabywanie i zbywanie walut było prowadzone poza działalnością gospodarczą oraz następowało wyłącznie na własny rachunek. Podatnik we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej zadał pytanie czy za „wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej”, o których mowa w art. 22 ust. 14 u.p.d.o.f., uznać należy także wydatki ponoszone w związku z kopaniem waluty wirtualnej, takie jak wydatki na zakup sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej oraz na zakup energii elektrycznej zużywanej w tym celu.

Wnioskodawca argumentował za możliwością zaliczenia ww. kosztów do KUP. Powołał się przy tym na wyrok WSA w Łodzi z dnia 19 listopada 2019 r., I SA/Łd 411/19, gdzie sąd dokonał rozróżnienia między pierwotnym, a wtórnym nabyciem kryptowaluty. Sąd wskazał, iż nabycie pierwotne polega właśnie na wykopaniu bitcoinów i stanowi to „wytworzenie” waluty wirtualnej, co pozostaje jednak nabyciem. Stąd wydatki poniesione na nabycie (tj. zakup sprzętu do kopania waluty wirtualnej i zakup energii elektrycznej) powinny zostać uznane za bezpośrednio poniesione w rozumieniu art. 22 ust. 14 ustawy. Bez zakupu odpowiedniego sprzętu przeznaczonego do kopania waluty wirtualnej oraz bez zakupu energii elektrycznej niemożliwe byłoby bowiem kopanie waluty wirtualnej metodą „Proof of Work”, czyli metodą wybraną przez Wnioskodawcę. Na potwierdzenie swojego stanowiska podatnik przywołał ponadto wyrok WSA w Łodzi w z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. I SA/Łd 285/20.

Stanowisko fiskusa – wydatki na prąd i zakup koparek do kryptowalut nie stanowią kosztów uzyskania przychodu

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie podzielił zdania Wnioskodawcy. Wskazał, że w przypadku uzyskiwania przychodu ze zbycia waluty wirtualnej pozyskanej w drodze tzw. „kopania”, wydatków poniesionych przez podatnika na zakup sprzętu oraz energii elektrycznej, nie można uznać za wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie waluty wirtualnej, o których mowa w art. 22 ust. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wydatki te kwalifikowane są do kosztów pośrednich.

Organ argumentował, że wykopana waluta wirtualna nie była nigdy wcześniej przedmiotem obrotu, ponieważ nie istniała. Zdaniem fiskusa gdyby celem ustawodawcy było, aby podatnicy mogli rozliczać w kosztach uzyskania przychodu wydatki związane z wszelkimi formami wejścia w posiadanie waluty wirtualnej, dokonałby odpowiedniego zapisu w ustawie (przykładowo w zakresie kosztów związanych z odpłatnym zbyciem nieruchomości w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono zapis odnoszący się zarówno do kosztów nabycia, jak i wytworzenia nieruchomości). Organ uznał, że wydatki na energię, zakup koparek czy najem pomieszczeń w celu ich rozlokowania może być co najwyżej związany działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynić się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Zdaniem Dyrektora KIS nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Jak widać mimo sprzyjającej podatnikom linii orzeczniczej sądów administracyjnych, fiskus dalej uparcie rzuca użytkownikom walut wirtualnych kłody pod nogi. Przy planowaniu inwestycji w branży kryptowalut warto uwzględnić treść najnowszych interpretacji indywidualnych wydawanych w ww. zakresie przez Dyrektora KIS, aby podjąć właściwą decyzję co do pierwotnego lub wtórnego nabycia środków, lub przygotować się na spór sądowy. Kancelaria ATL Law oferuje swoim Klientom wsparcie w rozwiązywaniu problemów z zakresu prawa podatkowego, w tym opracowanie analiz, wniosków o interpretację indywidualną jak i reprezentację przed sądami administracyjnymi. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą.

Oferta: Doradztwo podatkowe Warszawa

Co obejmuje tarcza antyinflacyjna?

Tarcza antyinflacyjna obejmuje przede wszystkim:

obniżkę stawek VAT:

• do 0% VAT na żywność objętą wcześniej 5% podatkiem,
• do 0% na nawozy, środki ochrony roślin i inne środki wspomagające produkcję rolniczą zamiast 8%,
• do 0% VAT na gaz ziemny zamiast 23%,
• do 5% VAT na energię elektryczną i cieplną zamiast 23%,
• do 8% VAT na paliwa silnikowe zamiast 23%,

obniżkę akcyzy:

• obniżka do minimum akcyza na paliwa silnikowe, lekki olej opałowy i energie elektryczną,
• zwolnienie z akcyzy sprzedaży energii elektrycznej dla gospodarstw domowych,
• zwolnienie sprzedaży paliw silnikowych z podatku od sprzedaży detalicznej,
• dodatek osłonowy dla gospodarstw domowych.

Ministerstwo Finansów przypomina na stronie rządu, że obniżka stawki VAT dotyczy paliw silnikowych, tj. oleju napędowego, biokomponentów stanowiących samoistne paliwa, benzyny silnikowej, gazu skroplonego LPG, wykorzystywanych do napędu pojazdów silnikowych, które to zostały objęte preferencjami w zakresie podatku akcyzowego w rządowej tarczy antyinflacyjnej.

Wsparciem Tarczy 2.0. objęta jest także sprzedaż energii elektrycznej, również na stacjach paliw z przeznaczeniem do ładowania pojazdów elektrycznych. Zgodnie z wytycznymi Komitetu VAT UE z 1 grudnia 2021 r. takie transakcje są traktowane jako dostawy towaru, więc jako dostawy energii objęte będą obniżoną stawką VAT.

Zmiana stawki dotyczy również sprzedaży żywności, gdzie wprowadzono zerową stawkę VAT dla podstawowych produktów żywnościowych, objętych obecnie stawką 5%, tj. m.in.:

• mięso i ryby oraz przetwory z nich;
• produkty mleczarskie;
• warzywa i owoce i przetwory z nich;
• zboża, produkty przemysłu młynarskiego, przetwory ze zbóż i wyroby piekarnicze;
• niektóre napoje (np. zawierające co najmniej 20% soku owocowego lub warzywnego, napoje mleczne i tzw. mleka roślinne).

Oferta: Prawo antymonopolowe – radca prawny

Obowiązki informacyjne przedsiębiorców w związku z tarczą antyinflacyjną

W związku z wejściem w życie Tarczy 2.0. przedsiębiorcy muszą również umieścić w sklepie lub na stacji paliw (przy kasie rejestrującej) czytelną informację, że dla tych towarów zostały obniżone stawki VAT. W przypadku sprzedawców gazu ziemnego, energii elektrycznej i energii cieplnej informacje o tym muszą być każdorazowo dołączane do faktur lub innych dokumentów, z których wynika zapłata należności za te towary.

Ministerstwo Finansów opracowało wzór informacji, którą sprzedawca zamieszcza przy kasie rejestrującej w przypadku sprzedaży towarów, dla których Tarcza 2.0. obniża stawki VAT. Wzory są dostępne na stronie rządu Tarcza Antyinflacyjna – wzór informacji i zakres – Ministerstwo Finansów – Portal Gov.pl (www.gov.pl)

Zgodnie z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej (O.p) za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu m.in. w sytuacji, gdy nie wykażą, że doszło do zgłoszenia wniosku o upadłość. W omawianej sprawie prezes zarządu przyjął, że jeśli spółka zalega z płatnościami wyłącznie na rzecz jednego wierzyciela, nie ma obowiązku składania wniosku o upadłość. Zdaniem prezesa ustawa prawo upadłościowe (u.p.u.n.) określa zasady wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli (przynajmniej dwóch) od niewypłacalnych dłużników. Z tego miałoby wynikać, że członek zarządu zwolniony jest z odpowiedzialności w sytuacji, gdy spółka ma dług jedynie wobec jednego wierzyciela. Organy i sądy nie podzieliły tego stanowiska.

Spór z fiskusem o odpowiedzialność członka zarządu

5 października 2020 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie wydał decyzję w przedmiocie orzeczenia o solidarnej odpowiedzialności osoby trzeciej wraz ze spółką za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2014 r. Prezes zarządu zaskarżył decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Sąd oddalił skargę wyrokiem z dnia 8 listopada 2021 r. sygn. akt I SA/Wa 2243/20, a ostatecznie w drodze skargi kasacyjnej sprawa trafiła przed Naczelny Sąd Administracyjny.

Prezes zarządu podniósł w skardze m.in. naruszenie art. 1 ust. 1 u.p.u.n. w zw. z art. 116 § 1 O.p. poprzez jego błędną wykładnię objawiającą się w stwierdzeniu przez sąd pierwszej instancji, że spółka w połowie lipca 2014 r. spełniała przesłanki do ogłoszenia jej upadłości, podczas gdy spółka posiadała wyłącznie jednego wierzyciela, co jednocześnie oznaczało brak zaistnienia przesłanek do ogłoszenia upadłości spółki, gdyż zdaniem skarżącego Prawo upadłościowe określa zasady wspólnego dochodzenia roszczeń wierzycieli (przynajmniej dwóch) od niewypłacalnych dłużników. Zarzucono również naruszenie art. 116 § 1 ust. 1 pkt b O.p. poprzez jego błędną wykładnię i podtrzymanie przez sąd pierwszej instancji orzeczenia organu podatkowego o odpowiedzialności skarżącego za ww. zobowiązania podatkowe spółki, podczas gdy niezgłoszenie przez skarżącego (działającego w imieniu spółki) wniosku o ogłoszenie upadłości spółki w czasie pełnienia przez niego funkcji w zarządzie spółki nastąpiło bez jego winy, albowiem spółka nie spełniała przesłanek do ogłoszenia jej upadłości, a ewentualny wniosek o ogłoszenie upadłości spółki podlegałby oddaleniu.

Stanowisko NSA – członek zarządu ponosi odpowiedzialność, jeśli nie zgłoszono wniosku

NSA podtrzymał wykładnię fiskusa oraz WSA, stwierdzając iż z niewypłacalnością dłużnika, o której mowa w art. 10 i art. 11 ust. 1 u.p.u.n., mamy również do czynienia, gdy dłużnik ten nie zaspakaja jednego tylko wierzyciela posiadającego znaczną wierzytelność. Przyjęcie, że członek zarządu zwolniony jest z obowiązku złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w sytuacji, gdy spółka zalega z płatnościami wyłącznie w odniesieniu do jednego wierzyciela, stawiałoby w uprzywilejowanej pozycji tych członków zarządu, których spółki miałyby tylko jednego wierzyciela – Skarb Państwa, w stosunku do tych, których spółki miałyby co najmniej dwóch wierzycieli. Doszłoby zatem do oczywistego nierównego traktowania członków zarządu (osób trzecich) w zależności od tego, ilu wierzycieli miały zarządzane przez nich spółki oraz do osłabienia funkcji gwarancyjnej odpowiedzialności osób trzecich. Nawet zatem niewykonywanie wymagalnych zobowiązań wobec jednego wierzyciela nie zwalnia członka zarządu od zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Sąd przytoczył na poparcie swojego stanowiska szeroki wachlarz orzecznictwa, m.in. wyrok NSA z dnia 23 czerwca 2021 r. sygn. akt III FSK 75/21, gdzie stwierdzono, iż przesłanka wymieniona w art. 116 § 1 pkt 1 O.p. odnosi się wyłącznie do zgłoszenia wniosku, a nie do skutku tego wniosku, jakim jest ogłoszenie upadłości. Wniosek należy złożyć wówczas, gdy zaistnieją przesłanki niewypłacalności dłużnika, określone w art. 10 i art. 11 u.p.u.n. Jeżeli zatem dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań, powinien taki wniosek zawsze złożyć, nie antycypując, czy zgłoszenie takiego wniosku doprowadzi w konsekwencji do ogłoszenia upadłości. A więc subiektywne przekonanie prezesa zarządu o tym, że ewentualny wniosek o ogłoszenie upadłości spółki podlegałby oddaleniu ze względu na brak przesłanek do ogłoszenia upadłości spółki, nie zdejmował z niego obowiązku zgłoszenia wniosku.

Zdaj się na ekspertów

Interpretacja przepisów Prawa upadłościowego nastręcza przedsiębiorcom wielu trudności, a powyższy wyrok dowodzi, że nawet pojedynczy, zaległy dług może doprowadzić do osobistej odpowiedzialności członka zarządu całym majątkiem. ATL Law reprezentuje Klientów także w postępowaniach upadłościowych oraz procesie restrukturyzacji. Nasi radcowie prawni wspierają przedsiębiorstwa spełniające przesłanki do ogłoszenia upadłości/otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, syndyków masy upadłości, nadzorców sądowych, zarządców oraz wierzycieli. Zapraszamy do zapoznania się z ofertą.

Charakter opłaty rezerwacyjnej

W branży deweloperskiej często można spotkać się z rozwiązaniem polegającym na zawarciu z przyszłym nabywcą lokalu tzw. umowy rezerwacyjnej mającej zabezpieczyć transakcję sprzedaży nieruchomości. Opłata rezerwacyjna w razie braku dojścia umowy do skutku podlega zwrotowi i umożliwia potrącenie ewentualnych kar umownych lub zostaje zaliczona na poczet ceny nabywanej nieruchomości. Wątpliwości budzi natomiast rozliczenie opłaty w zakresie podatku VAT, a dokładnie czy i kiedy powstaje obowiązek zapłaty podatku. Z wnioskiem o indywidualną interpretację w tej sprawie zwróciła się spółka-deweloper regularnie podpisująca umowy o rezerwację lokali. Skutkiem tego Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał pismo z dnia 29.09.2020 r., znak: 0114-KDIP4-3.4012.337.2020.2.MAT, w którym szczegółowo odniósł się do problematyki rozliczeń podatkowych opłat rezerwacyjnych.

Zapytanie do KIS

W stanie faktycznym wniosku Spółka opisała, że zawiera z Klientami umowy rezerwacji lokalu. Umowy takie nie są zawierane w formie aktu notarialnego. Klient deklaruje zainteresowanie zakupem określonego lokalu i wpłaca na bieżący rachunek bankowy Spółki – określoną w umowie – kwotę opłaty rezerwacyjnej. Jeżeli Klient ostatecznie nie zdecyduje się na zakup lokalu i zrezygnuje z jego rezerwacji, opłata ta podlega zwrotowi na rzecz Klienta (z wyłączeniem części opłaty, która przypada Spółce jako kara umowna jeśli do transakcji nie dochodzi z winy Klienta). Natomiast w momencie zawarcia umowy przedwstępnej z Klientem, wpłacona wcześniej opłata rezerwacyjna podlega zaliczeniu na poczet ceny lokalu oraz jednocześnie przekazaniu na rachunek powierniczy przez Dewelopera. W celu usprawnienia transakcji, Spółka, działając w imieniu Klienta, dokonuje przelewu wpłaconych wcześniej środków z jej bieżącego rachunku bankowego na rachunek powierniczy, prowadzony zgodnie z wymogami ustawy deweloperskiej. Deweloper wskazał, że wnoszona przez Klienta na podstawie umowy rezerwacyjnej opłata rezerwacyjna stanowi kaucję, a Spółka może dowolnie dysponować ww. opłatą do chwili zawarcia umowy deweloperskiej.

Spółka zwróciła się z zapytaniem czy obowiązek podatkowy na gruncie podatku od towarów i usług w związku z otrzymaniem opłaty rezerwacyjnej powstaje z chwilą wpływu tych środków na rachunek bieżący Spółki.

Zdaniem dewelopera w opisanym stanie faktycznym  wnoszona przez Klienta zainteresowanego zakupem lokalu opłata rezerwacyjna na rachunek bieżący Spółki nie stanowi ani zaliczki, ani przedpłaty w rozumieniu art. 19a ust. 8 ustawy o VAT i w związku z tym w chwili wpływu tych środków na rachunek bankowy Spółki nie podlega VAT.

Stanowisko fiskusa – opłata rezerwacyjna nie jest zaliczką

W wydanej interpretacji organ dokonał rozróżnienia zaliczki, przedpłaty oraz kaucji. Wskazał, że zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie. Stosownie do powyższego, zaliczka jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją i oznacza płatność w pieniądzu. Ponadto, zgodnie ze znaczeniem słownikowym kaucja jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może ona zostać wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Zabezpieczenie wykonania umowy, poprzez ustanowienie kaucji ma charakter gwarancyjny, zabezpieczający, co oznacza, że ustanowiona jest ona na wypadek, gdyby strona umowy, która złożyła kaucję nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Nie jest to otrzymanie części należności, a zatem nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę.

Z uwagi na powyższe organ stwierdził, że opłata rezerwacyjna wpłacana przez Klientów na rachunek bieżący Spółki do momentu podpisania umowy przedwstępnej nosi znamiona kaucji. Tym samym, w tej sytuacji ww. opłata rezerwacyjna nie stanowi przedpłaty, zaliczki na poczet przyszłej dostawy lokalu/budynku, co oznacza że w momencie otrzymania od Klientów kaucji nie powstanie obowiązek podatkowy, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Podsumowując, obowiązek podatkowy w związku z otrzymaniem opłaty rezerwacyjnej uregulowanej na podstawie umowy rezerwacyjnej nie powstaje z chwilą wpływu tych środków na rachunek bieżący Spółki. Momentem powstania obowiązku podatkowego w myśl art. 19a ust. 8 ustawy o VAT jest moment wypłaty środków zgromadzonych na rachunku powierniczym przez bank na rzecz Spółki (jeżeli wypłata następuje przed wydaniem lokalu).